Optesche Wee

Den optesche Wee L (oder d'optesch Weelängt) ass an der Wellenoptik d'Längt vun der Streck, fir déi d'Liicht am Vakuum déi selwecht Zäit benotzt wéi fir e Wee mat méiglecherweis ofwäichender Phasevitess (der Vitess, mat där d'Wellefronten d'Liicht entfalen).

D'Differenz vun den optesche Weelängte vun zwéi Weeër heescht Gangënnerscheed.

D'Verhältnes vun der Liichtvitess am Vakuum ${\displaystyle c_{0}}$ zu der Phasevitess ${\displaystyle c_{\mathrm {M} }}$ am Medium ass de Refraktiounsindex n vum Medium. Wann deen op dem Wee deelweis konstant ass, wéi z. B. beim Stralverlaf duerch e Lënsesystem, dann ass déi optesch Weelängt eng Zomm iwwer d'Deelstrecken ${\displaystyle s_{i}}$:^[1]

${\displaystyle L=\sum n_{i}\cdot s_{i}\,.}$

Wann de Refraktiounsindex dogéint vu Plaz zu Plaz wiesselz, z. B. bei enger Loftspigelung, da gëllt allgemeng:

${\displaystyle L=\int n(s)\cdot \mathrm {d} s\,.}$

• Fermat-Prinzip

1. ↑ Max J. Riedl: Optische Grundlagen für Infrarotsysteme (= Tutorial Texts in Optical Engineering. 56). SPIE Press, Bellingham WA 2002, ISBN 0-8194-4499-5, S. 80.